Το τελευταίο αντίο

το τελευταίο εκείνο μεσημέρι,

ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά.

Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο.

Μ’ αποχαιρέτησες με το σώμα σου.

Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε.

Κοιμήθηκες λίγο απ’ την άλλη μεριά της καρδιάς σου.

Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα.

Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγίχτηκαν.

Δεν είπες τίποτα.

Μ’ αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία.

Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις.

Μα ούτε σου άρεσαν οι μελοδραματισμοί.

Ένα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου,

που είκοσι χρόνια άλλη δεν γνώρισε από την αγκαλιά μου”.

Ιταλία. Ρώμη. Δεκαετία του 1970. Το σκηνικό μιας ερωτικής ιστορίας. Φαινομενικά ασήμαντα στιγμιότυπα από την πορεία μιας σχέσης. Από την πρώτη γνωριμία και την τρυφερότητα ως την ξαφνική απώλεια της αγαπημένης συντρόφου. Ο θρήνος του οριστικού αποχωρισμού. Η καθημερινότητα χωρίς τον άλλον. Το αίσθημα του κενού αλλά και η γραφή ως λύτρωση. Στο βάθος του φόντου ο απόηχος μιας ταραγμένης δεκαετίας…

Ένα πρωτότυπο ερωτικό μυθιστόρημα. Κρατικό Βραβείο το 1980 (δεν έγινε δεκτό από το συγγραφέα). Τηλεοπτική σειρά το 1994. Ο «ερωτικός» Βασίλης Βασιλικός σε μια από τις καλύτερες στιγμές του.